Mijn zussen zijn echte hoogvliegers.
Maar ik kan goed dalen. ‘Vallen,’ zegt mijn moeder.
Een fee die niet goed kan vliegen is een fabrieksfout, een fausse fee, een handicapé-fee.
‘Canapé handicapé!’ dat riepen ze op school al omdat ik niet hoog kon vliegen.
Probeer dat maar eens met een toverboek van 2 m² op je rug!
Probeer dan maar es op te stijgen!!
Probeer ook maar eens 15 000 toverformules van buiten te leren.

Fee Canapé kan niet zo goed leren. Ze is onhandig, ze sjoemelt en liegt soms. Nu heeft ze straf.
Ze moet van haar moeder op het Departement Schaamte werken.
Helemaal alleen! Of bijna, want stiekem heeft Canapé een kat. En een vreemd vriendje.
Elke dag krijgt Canapé telefoontjes van mensen met een wens.
Ze willen succes, bewondering, de beste zijn en zich vooral niet moeten schamen.
Canapé tovert en tovert, maar hoe meer ze tovert, hoe vaker de telefoons gaan.
Ze wordt bedolven onder de wensen. Iedereen lijkt doodsbang om fouten te maken. Om niet te voldoen.  
Canapé kan het werk niet meer aan. Haar getover maakt niemand gelukkig. Haar moeder is ontevreden.
Canapé wil geen depanneerfee meer zijn. Ze bedenkt een geheim plan.
Dan verschijnt Waltraud, een slechte fee met een zéér boosaardig voorstel...

Dat begint hier al goed is een humoristisch en kwetsbaar verslag van het leven van een fee met faalangst. Het wordt een voorstelling over falen en schaamte, over spijt hebben en stommiteiten begaan. Over perfectie en prestatiedwang. Over het verschil tussen feeën en mensen.